All about contemporaneity: Marie Aly's Drifters and Strollers
Antwerpen, de kleine wereldstad aan de oevers van de Schelde, groeide de laatste jaren uit tot één grote werf. De Frankrijklei werd een diepe put, de Zuiderdokken worden ondergraven en nog niet zo lang geleden klonk het startschot voor 's lands duurste bouwproject, de Oosterweelverbinding...
Uit de vele nieuwe projecten ontstond ook het Nieuw Zuid, gepropageerd als de duurzaamste wijk van 't stad. Met haar nabijheid tot verschillende internationaal gerenommeerde musea, zoals het M HKA en het KMSKA, en het Zuid, de favoriete buurt van Vlaanderens culturele elite, zagen sommige galeristen hun kans mooi om er zich te vestigen.
Veel volk is er nog niet. Het speelpleintje op het centrale plein ligt er verlaten bij, zitbankjes zijn er nog niet, en van een mooi zicht op de Schelde is nog geen sprake. Het weinige volk dat wel al zijn weg naar de nieuwe wijk vindt, ziet er verdacht goed uit. De vrouwen dragen dure mantelpakken en mooie juwelen. De mannen zijn strak in pak, horloge om de pols en een dure zonnebril op de neus. De mooie mannen en vrouwen zijn er omwille van twee redenen. Ten eerste opende de flamboyante Sophie Van de Velde er haar nieuwe galerij. Ten tweede werd Nieuw Zuid de locatie voor het tweede filiaal van PLUS-ONE Galery, handig gelegen in hetzelfde gebouw.
All about Contemporaneity
In All about contemporaneity gaan we telkens in op een kunstwerk van een hedendaagse kunstenaar. Contemporaine kunst is niet altijd gemakkelijk. In tegenstelling tot de kanon, is nog weinig geschreven over contemporaine kunst. Hedendaagse kunstenaars zijn vaak afhankelijk van galerijen en eigen publicaties om hun werk in de literatuur te promoten. Daarom geven wij in elke publicatie van SUBLIEM aandacht aan één contemporain kunstwerk.
Sinds 16 maart stelt PLUS-ONE een aantal werken tentoon van de Duitse kunstenares, Marie Aly. Op het eerste zicht lijkt Aly uit dezelfde school kunstenaars voort te komen waar Tim Van Laere al jaren munt uitslaat: kleurrijke, dromerige kunst met een vleugje kinderlijkheid.
Aly werd in 1980 geboren te Berlijn. Ze doorliep haar artistieke opleiding aan verschillende gerenommeerde kunstacademies, die haar van Dresden, tot Parijs en Barcelona brachten. Na haar studies ging ze aan de slag in Europa's vele artistieke wereldsteden, waaronder Amsterdam. Momenteel leeft en werkt ze in Berlijn. Ze participeerde aan verschillende nationale en internationale tentoonstellingen en won een aantal prijzen. Kortom, het gewoonlijke traject.
Enkele galerijen hebben haar opgepikt en proberen haar werk te verkopen. PLUS-ONE sloeg de handen in elkaar met The Amazing Popping Eyes, een organisatie die artiesten en verzamelaars voorziet van advies en begeleiding, om de geslaagde tentoonstelling Drifters and Strollers uit te bouwen. Aly's werk is er nog te bezichtigen tot 5 mei 2019 en is de trip naar het zuiden van Antwerpen helemaal waard.
De brochure van de tentoonstelling citeert een liedje van Grace Jones. Vooral de zin I've seen that face before blijft hangen bij het zien van de Aly's tentoongestelde werk. Hoewel Aly fictieve personages schildert, zijn de gezichten herkenbaar. Voortdurend denk je: 'Waar heb ik dat gezicht nog gezien?' In het hoofdwerk, Drifters and Strollers I uit 2018 kijkt een Aziatische man je nogal afwezig aan. Het is gezicht is herkenbaar, maar je kan het nergens plaatsen.
Aly houdt ervan te spelen met iconische beelden. Generische gezichtstrekken, geïnspireerd uit de kunstgeschiedenis en de massamedia komen in haar werk steeds terug. Als kinderen van een alles dominerende beeldcultuur, zijn bepaalde iconische beelden in ons onderbewustzijn gegrift. Aly speelt met dit fenomeen en slaagt erin subtiel te refereren naar deze beelden waardoor herkenning wordt opgeroepen. Aly refereert naar wereldberoemde Bijbelse taferelen, naar de befaamde Renaissance portretten, maar ook naar popsterren en zelfs de Instagram selfie. Iconische beelden hebben vaak één iets gemeenschappelijk. De Heilige Sebastiaan van Mantegna, of de Mona Lisa van Da Vinci, en zelfs de lachende selfie van je beste vriendin; telkens wordt geen echte persoon getoond. Een masker wordt opgetrokken. Het beeld heeft iets generisch, alsof enkel de 'beste' versie van iemand of onszelf wordt getoond; niet de mens van vlees en bloed met al z'n twijfels en zwaktes.
Aly maakt hier het onderscheid. In haar kunst valt het masker af en wordt de emotionele lading blootgelegd. Bij Drifters and Strollers wordt een iconisch beeld opgeroepen. Je herkent in de Aziatische man de stereotype samoerai, referenties naar de portretten van Jordaens, of zelfs de fameuze slechterik, Blofeld, in de James Bond franchise. De beelden worden spontaan opgeroepen, maar nooit slaag je erin ze eenduidig te plaatsen. Aly refereert slechts. Ze neemt de generische details over, zonder deze te laten doorwegen.
De man in het werk is naamloos en niets verraadt enige persoonlijke achtergrond. De toeschouwer ziet enkel een gezicht en blijft achter met vragen. Het masker is weg: de vertwijfelde blik, de dromerige achtergrond, de dominerende kleuren. Wie is die vreemde man? Wat wil hij ons zeggen? Wat is zijn verhaal?
Aly's werken vertellen heel persoonlijke verhalen, die net als dromen op een niet rechtlijnige manier tot bij ons komen, en waarvan de betekenis nooit helemaal duidelijk wordt. Haar werk is nog tot 5 mei te zien in de Léon Stynenstraat 21, te Antwerpen.